Hier. Honderd woorden

Hier. Het kind herkent de tekening.
Haar gekunstel van een lachend meisje en een blonde vrouw. De lamp. De kast. Ze voelt het niet. Ze ziet de plant, het boek, de kleine bureautafel. De vorm is anders.
De zon komt op. Niet meer door het grote raam. De geur van marsepein hangt niet langer in de gordijnen. Haar kamer is nu kleiner. Groener. De barbies onvindbaar.
Haar kleren snel in een simpele kast gepropt. Vanop het bed speurt ze naar de zwarte vlek op het plafond. Ze zoekt. Tevergeefs.
Ze zal de lach van haar moeder nooit nog vinden. Hier.

Reacties

Een reactie posten

koudwatervrees heeft het recht berichten te verwijderen

Populaire posts van deze blog

Verhaal. Honderd woorden

De waarheid is er. Verborgen in een verhaal. Fictie poetst de feiten. Ik kan zonder jou. Jij beter zonder mij. Zoiets maakt echter, geen mooi verhaal. Want sprookjes bestaan. Ze claimen moraal. Boodschappen verpakt, theatraal. Blijven hangen, terwijl we vooruit willen gaan. Dus ook zonder draken, prinsen en schone slaapsters zoek ik om wie jij bent, hoe ik denk, samen te voegen tot een magisch verhaal. Want in ons schuilt een waarheid. Terwijl we niet durven schrijven, eenmaal bang voor ieders verhaal. De appel te giftig. De prins te flauw. Het sprookje onmachtig. “Er was eens.” En dan, einde verhaal?
Meer lezen

Plicht. Honderd woorden

Hoe ver rek je burgerlijke ongehoorzaamheid? De rush verplicht ons te vloeken als er wordt gedanst op een zebrapad.  Schakel naar neutraal. Zet de motor uit. Grijp naar het portier. Open de deur. Sla die vrolijk dicht. Huppel. En dans mee. Een simpel devies.  We vluchten van hier naar daar. Grijpen geld. Om in het weekend te doen wat wordt verwacht. Verschonen luiers en leren ze hetzelfde aan. We zijn moe. Blijven produceren. Laat ons pissen in een fontein. Dansen op straat. Zingen in de nacht. Laat ons vloeken. Harten stelen. Appels plukken van de bomen. Voorwaar, onze burgerlijke plicht.
Meer lezen

Noodstop. Honderd Woorden

Ik heb me heel lang niet uitgeschakeld. Holde van her naar der. Nam opdrachten aan en ging weinig uit de weg. Dat doet je hart niet denken. Dat zorgt dat je niet stilstaat. En maar goed ook. Tot dat moment. Dat iets klein veel te zwaar doorweegt. Je even terugschakelt. En alle ballast wervel na wervel kapot drukt.  Tot je niets meer kan. Of toch denkt dat je niets kan. Niets waard bent. Alles fout doet. De berg waar je dacht op te staan een krater lijkt. En ondanks de steun, je op niemand leunt. Dan stopt het. Stop ik. 
Meer lezen