Schrijven

Schrijven. Het is wat het is. Tikken van toetsen tot woorden terwijl de regen druipt langs de ramen. Druipende gedachten die draven terwijl het buiten donker is. En in gedachten schijnt een licht. Een idee. Verwondering of net woede. Alles wat je wil, past op papier. Je kan er de tijd voor nemen of je doet het in één keer. Een razernij aan woorden. Een brij. Niets logisch en geen gepeins. Gewoon wat je vingers willen dat je zegt. Dat schrijf je. Dat tik je. De tekst typt zichzelf. 

Er zijn maanden voorbij sinds ik laatst heb gepend. Uren waarin er tijd was om te schrijven zijn gepasseerd als een slak over een snelweg. Maar het kwam niet. Ik weet nog altijd niet wat komen zal. Of het nog komt. Of dit het is, of ik meer kan, anders wil, zal schrijven, stop. Het is niet belangrijk. Behalve nu. Nu wou ik weer wat woorden rangschikken. Om mijn gedachten te poetsen. Om afstand te nemen van nu en te vluchten in gisteren, straks, later of nooit. En dat doe ik. En jij leest. Daar dank ik je voor. Ook al ben je een fantoomlezer. Een schrijver schrijft niet zonder de idee te worden gelezen. Denk ik. Of ben ik de schrijvende uitzondering op de twijfelende regel? 

Schrijven. Omdat we vandaag allemaal iets zoeken wat geen normaliteit is. Er is niets mis met vluchten, tenzij je het ontkent. Dus ik schrijf weer. Toch dit. Wie weet wat later komt.